Iedereen heeft onzekerheden. Daar gaan we allemaal zo op onze eigen manier mee om. Erkennen we ze voor wat ze zijn of stoppen we ze ergens ver weg? In een diepe put wellicht, waar niemand ze ziet maar waar ze wel degelijk kunnen groeien.
Dit is mijn persoonlijke verhaal over mijn zoektocht naar mijn plek op deze wereld en het vinden van de belangrijkste liefde van mijn leven: de liefde voor mijzelf.
[spacer height=”400px”]
Na het behalen van mijn MBO diploma in de ICT ging ik op mijn eenentwintigste een maand alleen op reis door Amerika. Na jaren achter een computerscherm trad ik ver buiten mijn comfortzone en voelde ik een nieuwsgierigheid naar alles wat het leven te bieden had. In diezelfde zomer nam een oud klasgenootje me bovendien mee naar Awakenings festival. Er ging een wereld voor me open. Mijn leven in de online gaming wereld was voorbij.
[spacer height=”400px”]
In de muziek vond ik een nieuwe passie en in de festivals een uitlaatklep.
Door de week naar school, in het weekend lekker los. Mooie tijden. Mooie mensen. De jaren vlogen voorbij. Binnen vier jaar haalde ik mijn HBO diploma binnen. Ik maakte een hoop nieuwe vrienden. Ik had alleen geen vriendinnetje. Nooit gehad ook, maar dat mocht niemand weten. Ik kwam wel eens een leuk meisje tegen maar door gebrek aan ervaring had ik geen flauw idee hoe ik die dan kon versieren. Bang om te falen en daar midden op de dansvloer af te gaan deed ik niets.
Iedere keer dat ik niets deed was een teleurstelling in mezelf. En met iedere teleurstelling werd de drempel om het de volgende keer wel te proberen alleen maar hoger en hoger.
[spacer height=”400px”]
Die teleurstellingen stapelden zich op. Des te ouder ik werd des te meer ik aan mezelf ging twijfelen en hoe meer ik aan mezelf ging twijfelen des te moeilijker ik het mezelf maakte. Ik zat in een neerwaartse spiraal. Langzaam maar zeker kwam ik op het punt dat ik begon uit te sluiten dat er op mijn potje een dekseltje zou passen. En zo groeiden vrij onschuldige onzekerheden uit tot een gevangenis aan blokkades.
Ik was het struikelblok aan mijn eigen been, op een ramkoers met mezelf.
[spacer height=”600px”]
Net als menig ander mens lustte ook ik graag een biertje. Thuis kon ik ze prima laten staan maar op feestjes dronk ik wel eens meer dan goed voor me was. Op die momenten kwamen mijn weggestopte onzekerheden naar boven en kon ik behoorlijk instabiel worden. Zelfs in het gezelschap van mijn beste vrienden kon ik me dan wel eens hardop af gaan vragen of ik wel welkom was. Ik voelde me een outsider. De vreemde eend in de bijt. Voor mijn gevoel hoorde ik er niet bij.
[spacer height=”400px”]
Mijn dertigste verjaardag in november 2012 was het startschot van het meest bijzondere jaar van mijn leven. Maar voordat het zou verbeteren zou het eerst nog verder verslechteren.
Ik kwam in een voor mij nieuwe situatie terecht. Nachtenlang lag ik erover te piekeren. Overdag liep ik rond met mijn ziel onder mijn arm. In deze moeilijke tijd werd ik nog betere vrienden met mijn biertjes. Mijn drinkgedrag werd problematisch, zo zagen ook mijn vrienden.
Mijn vrienden probeerden me te helpen, wezen me op mijn drinkgedrag maar zagen me alleen maar nog verder en verder wegglijden. Ondanks alles bleven ze me toch welkom heten.
In de maand juni, eindigde de reünie van een weekendje Berlijn en een verjaardag van een goede vriend voor mij voor het overgrote deel door mijn eigen toedoen met een black-out in het St. Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam.
Daar lag ik dan, in het ziekenhuis, geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Zielig te zijn met mezelf.
Ik had geen controle. Ik was een last voor mezelf en een last voor mijn vrienden.
Ik was op een punt beland dat ik niet meer met mezelf door een deur kon.
[spacer height=”400px”]
In de lente van 2013, besloot ik om geheel te stoppen met alcohol. Dit besluit zou alles veranderen.
[spacer height=”500px”]
Iedere keer dat ik nee zei tegen een biertje was als een kleine overwinning op mezelf. Aangezien ik gewend was om veel te drinken, waren dat dus ook veel overwinningen. Net als de teleurstellingen stapelden ook deze overwinningen zich op. Als positieve duwtjes in de rug. Bovendien zag ik van mezelf hoe gezellig ik was als ik nuchter was.
Een week of drie na mijn beslissing zag ik, op de dansvloer van Fusion festival in Duitsland, tientallen vrienden genieten van mijn positieve levensenergie. In plaats van het buitenbeentje voelde ik mezelf voor het eerst een toevoeging zijn. Ik kwam tot inzicht dat ook ik er toe doe en er mag zijn op deze wereld. Als anderen zo van me konden houden en van me konden genieten, waarom genoot en hield ik dan in vredesnaam niet van mezelf? Ik zag in dat het geen zin had om boos op mezelf te zijn dat ik dat zo lang niet gedaan had. Dan zou ik nog steeds niet van mezelf houden.
Ik vergaf mezelf, sloot vrede met mijn verleden en omarmde het nu.
Ik keerde naar huis als herboren.
Als een nieuwe Marijn.
[spacer height=”400px”]
[spacer height=”400px”]
In de maanden daarop rolden net als toen in Duitsland nog regelmatig spontane tranen langs mijn wangen. Ik voelde me bevoorrecht dat juist ik deze innerlijke rust had mogen vinden. Kalmte in mijn hoofd. Assertief in het momentum. Helemaal gelukkig met mezelf. Kon iedereen dat maar. Er begon iets te borrelen dat ik anderen hierin wilde gaan inspireren.
[spacer height=”400px”]
Op de dag voor mijn eenendertigste verjaardag namen twee vriendenmij mee naar een dag vol tantra workshops.
Ver buiten de grenzen van mijn comfortzone ontdekte ik een veilige omgeving waarin ik mijn blokkades onder ogen kon komen en voor het eerst durfde te delen met anderen. Ik zag de helende potentie van tantra. Kort na deze kennismaking met tantra ging ik naar een tantraweekend van Bliss Your Body. In een bijzonder weekend kon ik al veel van mijn blokkades omver werpen.
Het was ook het weekend waarin ik mijn eerste vriendinnetje ontmoette. Ik mijn tijd met haar zag ik de leeuw in mij ontwaken en de illusie van mijn mentale gevangenis als sneeuw voor de zon verdwijnen.
De transformatie was compleet.
[spacer height=”600px”]
Ik kom van ver en daardoor weet ik nu des te beter wie ik ben, waar ik voor wil staan en vooral ook waar ik niet voor wil staan.
Met de overwinningen die achter mij liggen en het vuur dat nu in mij leeft ga ik met plezier iedere hindernis aan die ik tegen kom. Ik kijk ernaar uit om alles te weten te komen over het leven en over mezelf. Ik blijf mezelf prikkelen en het avontuur buiten mijn comfortzone opzoeken. Mezelf keer op keer herontdekken. Ontwikkelen. Groeien. Bloeien. Steeds weer naar een betere versie van mezelf.
Ondertussen zie ik het als mijn roeping om zoveel mogelijk anderen te inspireren om zichzelf te bevrijden van beperkende overtuigingen en hun eigen levenspad te gaan bewandelen.
Langs welke weg dat ook mag zijn, liefde zal ons de weg wijzen.
[spacer height=”35px”]Ook jezelf bevrijden?
[spacer height=”20px”]1 op 1 coaching
Mijn filosofie
Waar verlang jij naar?
[spacer height=”20px”]
